– Γέροντα, όταν θυμώνω, γίνομαι σάν χείμαρρος δεν μπορώ να συγκρατηθώ.
– Γιατί να μην μπορής να συγκρατηθής;
– Γιατί πιστεύω στον λογισμό μου.
– Έ, τότε έχεις δικό σου πιστεύω, δικό σου σύμβολο πίστεως!… Ό εγωισμός φταίει. Νά μη δικαιολογής τον λογισμό σου. Έναν μπανταλό λογισμό, μόνη σου νά τον πετάς, νά μην τον δέχεσαι.
– Και πώς θά καταλάβω ότι ένας λογισμός είναι μπανταλός;
– Έ, άν δεν καταλαβαίνης, νά τον λες στην Γερόντισσα καί, τάκ, νά τον πετάς, κάνοντας υπακοή σε ο, τι σου πή. Το νά εμπιστεύεται ένας πνευματικός άνθρωπος στον λογισμό του είναι αρχή πλάνης. Σκοτίζεται το μυαλό του άπό τήν υπερηφάνεια και μπορεί νά πλανηθή. Καλύτερα νά τρελλαθή, γιατί τότε θά εχη ελαφρυντικά.
– Δέν χωράει βοήθεια, Γέροντα, άπό τους άλλους;
– Γιά νά βοηθηθή, στην κατάσταση πού βρίσκεται, πρέπει και ο ίδιος νά βοηθήση. Να καταλάβη ότι το να πιστεύη στον λογισμό πού του λέει λ.χ. πώς είναι ο καλύτερος από όλους, ότι είναι άγιος κ.λπ., αυτό είναι πλάνη. Ούτε μέ το πυροβόλο δεν φεύγει αυτός ο λογισμός, άν ο ίδιος τόν κρατάη. Πρέπει νά ταπεινωθή, γιά νά φύγη. Μερικές φορές μου ζητούν νά προσευχηθώ γιά τέτοιες περιπτώσεις. Τί προσευχή νά κάνω; Αφού εκείνος έχει μέσα του το φιτίλι τού διαβόλου, πάλι θά τιναχθή. Σάν νά κρατάη κάποιος στά χέρια του φιτίλια άπό φουρνέλα και ζητάη νά τόν βοηθήσης, γιά νά μην άνατιναχθή.
– Γέροντα, εχω γίνει στρυφνή.
– Ποιος το λέει; Ό λογισμός σου; Έγώ σέ παρακολουθώ άπό το Άγιον Όρος. Έχω τόν νού μου. Δέν έγινες στρυφνή. Άν όμως πιστέψης στον λογισμό σου, τότε θά σου στρίψη. Μήν πιστεύης στον λογισμό σου, ούτε άν σου λέη ότι είσαι χάλια ούτε άν σου λέη ότι είσαι αγία.
(ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΛΟΓΟΙ – ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ)
