– Γέροντα, όταν στον αγώνα μου έχω πτώσεις, πανικοβάλλομαι.
– Μή φοβάσαι. Αγώνας είναι και θα έχουμε και τραύματα. Μέ την εξομολόγηση αυτά θεραπεύονται. Βλέπεις, οί στρατιώτες στον πόλεμο, όταν τραυματίζωνται επάνω στην μάχη, τρέχουν αμέσως στον γιατρό, δένουν τό τραύμα τους και συνεχίζουν νά πολεμούν φιλότιμα. Έν τω μεταξύ αποκτούν και πείρα από τον τραυματισμό και προφυλάγονται καλύτερα, ώστε νά μήν ξανατραυματισθούν. Έτσι και εμείς, όταν τραυματιζώμαστε πάνω στον αγώνα μας, δεν πρέπει νά δειλιάζουμε, αλλά νά τρέχουμε στον γιατρό – στον πνευματικό -, νά του δείχνουμε τό τραύμα μας, νά θεραπευώμαστε πνευματικά, καί πάλι νά συνεχίζουμε τόν καλόν άγώνα. Κακό είναι, όταν δέν ψάχνουμε νά βρούμε τούς φοβερούς εχθρούς της ψυχής, τά πάθη, καί δέν άγωνιζώμαστε, γιά νά τούς εξοντώσουμε.
– Γέροντα, μερικοί άπό φιλότιμο δέν πάνε νά εξομολογηθούν. Αφού μπορεί νά ξανακάνω τό ίδιο σφάλμα, λένε, για ποιό λόγο νά πάω να τό εξομολογηθώ; για νά κοροϊδεύω τον παπά;.
– Αυτό δέν είναι σωστό! Είναι σαν νά λέη ένας στρατιώτης, όταν τραυματίζεται: Άφού ό πόλεμος δέν τέλειωσε και μπορεί πάλι νά τραυματισθώ, γιατί νά δέσω τό τραύμα μου;. Άλλα, άν δέν τό δέση, θά πάθη αιμορραγία και θά πεθάνη. Μπορεί από φιλότιμο νά μήν πηγαίνουν νά εξομολογηθούν, τελικά όμως αχρηστεύονται. Ό διάβολος, βλέπεις, εκμεταλλεύεται καί τά χαρίσματα. Αν δέν καθαρίζουμε μέ την εξομολόγηση την ψυχή μας, όταν πέφτουμε καί λερωνώμαστε, μέ τον λογισμό ότι πάλι θά πέσουμε καί θά λερωθούμε, προσθέτουμε λάσπες πάνω στις παλιές λάσπες καί είναι δύσκολο μετά νά καθαρίσουν.
