Οί άνθρωποι σήμερα είναι κουρασμένοι, ζαλισμένοι καί σκοτισμένοι άπό τήν αμαρτία καί τόν εγωισμό. Γι’ αυτό υπάρχει ανάγκη, περισσότερο άπό κάθε άλλη εποχή, άπό καλούς καί έμπειρους πνευματικούς, πού θά πλησιάζουν τούς ανθρώπους απλά καί μέ πραγματική αγάπη καί θά τούς καθοδηγούν μέ διάκριση, γιά νά ειρηνεύουν. Χωρίς καλούς πνευματικούς αδειάζουν οί εκκλησίες καί γεμίζουν τά ψυχιατρεία, οί φυλακές καί τά νοσοκομεία. Πρέπει νά συναισθανθούν οί άνθρωποι ότι ταλαιπωρούνται, γιατί είναι μακριά άπό τόν Θεό, νά μετανοήσουν καί νά εξομολογηθούν ταπεινά τις αμαρτίες τους. Ή εργασία τού πνευματικού είναι εσωτερική θεραπεία. Δέν υπάρχει ανώτερος γιατρός άπό τόν έμπειρο πνευματικό, πού εμπνέει εμπιστοσύνη μέ τήν αγιότητα του, πετάει άπό τά ευαίσθητα πλάσματα τού Θεού τούς λογισμούς πού φέρνει τό ταγκαλάκι καί θεραπεύει ψυχές καί σώματα δίχως φάρμακα, μέ τήν Χάρη τού Θεού.
Ό πνευματικός, όταν έχη Θείο φωτισμό, πνεύμα Θεού, καταλαβαίνει καί διακρίνει καταστάσεις, καί μπορεί νά δίνη σωστές κατευθύνσεις στις ψυχές. Καλά είναι νά μην έχη πολλές απασχολήσεις, γιά νά μπορή νά διαθέτη τόν απαιτούμενο χρόνο γιά τήν κάθε ψυχή και νά κάνη σωστά τήν δουλειά του. Διαφορετικά, παθαίνει ό, τι καί ένας καλός χειρουργός πού, όταν κάθε μέρα έχη νά κάνη πολλές εγχειρήσεις, κουράζεται καί είναι φυσικό νά μήν άποδίδη όσο μπορεί. Γι’ αυτό δέν χρειάζεται νά αναμειγνύεται σέ όλα τά οικογενειακά θέματα, άλλά νά περιορίζεται σέ ό, τι σχετίζεται μέ τήν συγκεκριμένη κάθε φορά ψυχή, ώστε νά έχη τόν χρόνο νά τήν βοηθήση αποτελεσματικά. Ούτε όμως ό έξομολογούμενος πρέπει νά απασχολή τόν πνευματικό μέ θέματα γιά τά όποια μπορεί νά ρωτήση άλλους πιο αρμόδιους, νά τόν ρωτάη π.χ. ποιό σπίτι νά νοικιάση ή σέ ποιό φροντιστήριο νά στείλη τό παιδί του κ.λπ. Στήν εξομολόγηση κρίνεται καί ό έξομολογούμενος καί ό πνευματικός. Πολύ βοηθάει
γιά τήν καθοδήγηση της ψυχής ή ελευθερία ή πνευματική. Νά μήν ακόλουθη δηλαδή ό πνευματικός κάποια γραμμή πού του βάζουν άλλοι, άλλά νά βλέπη τί λένε οί Πατέρες καί νά ενεργή μέ διάκριση ανάλογα μέ τόν άνθρωπο, μέ τήν πτώση, μέ τήν μετάνοια. Βλέπω όμως μερικές φορές ότι δέν υπάρχει ειλικρίνεια. Μερικοί πού έχουν ευθύνη γιά τις ψυχές δέν κάθονται νά πουν στόν άλλον, πού είναι λ.χ. μπλεγμένος μέ μάγους, μέ πλανεμένους κ.λπ., μιά κουβέντα, νά τόν προβληματίσουν λίγο, νά πάρουν μιά θέση, γιά νά μήν έχουν φασαρίες μαζί τους. Δηλαδή, γιά νά μήν τά χαλάσουμε μέ τόν έναν καί μέ τόν άλλον καί γιά
νά λένε καλά λόγια γιά μάς, νά αφήσουμε τόν άνθρωπο νά καταστραφή καί νά χαίρεται ό διάβολος;
