Νέα Σκήτη 28-2-1985
Περιπόθητό μου γέννημα, σε ασπάζομαι πατρικά.
Χαίρω που αισθάνεσθε, στο μέτρο του δυνατού, την πνευματική στοργή και αγάπη, και τούτο για να έχετε παρηγοριά. Με το πνεύμα μου μένω μαζί σας και παρακολουθώ όλες σας τις κινήσεις, αλλά τόσο με προκάλεσε η αντανάκλαση της στοργής σας που αν μπορούσα θα ερχόμουν και σωματικά κοντά σας, έστω και για λίγο καιρό. Δεν είναι όμως τούτο τίποτα της δικής μου ευτέλειας και μηδαμινότητας, αλλά της δικής σας πίστεως και καθαρότητας, τόσο εσένα όσο και του περιπόθητου υιού μου, που σιωπηλά συμπληρώνει όλους τους όρους και κανόνες του σεβασμού και της υπακοής.Κόρη μου, χαρά μου, μη σε κλονίζουν τα συμβαίνοντα γενικά, που λέγονται πειρασμοί, γιατί χωρίς αυτά δεν υπάρχει χριστιανισμός, υπό την πρακτική του έννοια. Πρέπει να μάθεις ότι η ζωή μας μοιάζει με κύκλο που συνεχώς περιστρέφεται, και στο γύρο του περιέχει όλες τις αντιθέσεις, και εμείς καλούμαστε στον αγώνα αυτόν, όπως οι μαθητές στις εξετάσεις. Λοιπόν ο κύκλος γυρίζει, και επομένως εμείς περιμένομε, τι θα είναι το πρώτο σύμπτωμα, τι το επόμενο; Εάν ετοιμάσομε τον εαυτό μας γι αυτό το παιχνίδι, τότε και μόνο αυτή η κατάρτιση, ετοιμάζει τον θρίαμβο ή τουλάχιστον την ελαχιστοποίηση της κρούσεως. Αυτό είναι το κεφάλαιο των αποφθεγμάτων που οι πατέρες όρισαν «θες το σφάλμα του αδελφού σου πάνω σου, και προσδόκα πειρασμόν, έως εσχάτης σου αναπνοής».
Τίποτε δεν πρόκειται να γίνει, ούτε παρά πάνω, ούτε παρά κάτω, παρά μόνο όσα ο Χριστός μας στον καθένα μας ορίζει, για τον καταρτισμό και την ωφέλειά μας, και μόνο όταν κανείς γογγύζει, αυξάνει το βάρος περισσότερο. Πρέπει ο πιστός να δίνει εξετάσεις συνεχώς, στη κρούση της πολύμορφης αμαρτίας, για να πείσει αμφοτέρους τους κόσμους, δεξιούς και αριστερούς, ότι «τον μεν Θεόν αγαπά γνησίως, τον δε διάβολο βδελύσσεται αξίως», με την διαφορά ότι αυτό μια φορά θα επιτευχθεί οριστικά.
Η μάχη όμως θα παρατείνεται σε όλη μας τη ζωή. Η παράταση του πολέμου, δεν είναι ήττα, σπλάχνο μου, αλλά δείγμα αγωνιστικότητος, και γι αυτό το λόγο, δεν αφαιρεί η θεία χάρις την πάλη και τη μάχη, για δοξάσει και προβάλει τον αγωνιστή. Δεν βλέπεις, στους Πατέρες μας, την σκληρότητα των πειρασμών και αγώνων πέραν των αιτίων και αφορμών και υπό αγνότατων προθέσεων και διανοιών;
Κάθε πιστός, χαρά μου, σαν μέλος της Εκκλησίας, είναι υποχρεωμένος να ζει και για τα υπόλοιπα μέλη, είτε παρόντα, είτε ερχόμενα. Επομένως με την πρακτική του ζωή δίνει αφορμές και δείγματα και στους υπολοίπους, ώστε να γίνεται σαφής μαρτυρία δια της Εκκλησίας μας, στις ερχόμενες γενεές, ότι είναι πραγματοποιήσιμη η αλήθειά της, και όντως ο Ιησούς μας, δεν είναι «τω καιρώ εκείνω», αλλά και σήμερα και εις αιώνας ο Αυτός.
Σε μας εδώ, όσο γίνεται, μαζεύτηκαν οι περιπέτειές μας, αλλά οι υποχρεώσεις μας είναι ατελείωτες, δυστυχώς. Να, και πάλι σε ένα μήνα από τώρα σχεδόν, θα έχομε την χειροτονία του π.Θεωνά σε διάκο, στο Κυριακό της Σκήτης μας και την ολοκλήρωση των οικοδομών κλπ, κλπ, ατελείωτα, αλλά συνηθίσαμε να έχομε υπομονή. Εξ άλλου άρχισε μια οικονομική ισορροπία, χάριτι Χριστού, όπως μας γίνεται πλέον αντιληπτό.
Λοιπόν, αν και ως άφρονα με δεχθείτε, φρόνιμοι όντες κατά πάντα εσείς, επιτρέψτε μου να εκφράσω, από μέρους, την αγάπη μου και τη στοργή μου, στα γνήσια γεννήματά μου που τόσο, τόσο χάριτι Χριστού αγαπώ.
Ταπεινός, Γ. Ιωσήφ.
