Ο κατά κόσμον Στέφανος Κυριαννής του Στυλιανού και της Παγώνας γεννήθηκε στο Aρδαμέρι της Χαλκιδικής την ημέρα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου το 1882. Προσήλθε στην ιερά μονή Φιλοθέου το 1906, στην όποια έζησαν πολλοί όσιοι και ζούσαν ενάρετοι πατέρες. Το 1908 εκάρη μοναχός και ονομάσθηκε Σάββας. Διετέλεσε γραμματεύς της Ιεράς Κοινότητος. Ανεπαύθη στις 8.6.1970.
Μέσα στα λίγα αυτά βιογραφικά στοιχεία κρύβεται η ζωή ενός αληθινά φιλόθεου Φιλοθεΐτη μοναχού. Με αγάπη, απλότητα, αμεσότητα και ταπείνωση έγραφε για ωφέλεια του πλησίον πάντοτε υμνογραφήματα, διηγήματα, άρθρα, ρητά, επιστολές και νουθεσίες. Έγραφε: «Τρία τα τελειωτικά μέσα διά των όποιων ο άνθρωπος γίνεται τέλειος χριστιανός και εικών Θεού, α) Μόρφωσις του νου. Διά της ευσεβούς διδασκαλίας, διά της προσοχής και χαλινώσεως του νου από κακάς και πονηράς σκέψεις, διά της καλής συναναστροφής και διά της μνήμης του θανάτου, β) Μόρφωσις της καρδίας. Διά της αναγνώσεως θρησκευτικών και ηθικών βιβλίων, διά της ψαλμωδίας εκκλησιαστικών και σεμνοηθικοθρησκευτικών ασμάτων και ποιημάτων, και εν γένει φυλάττοντας την καρδίαν καθαράν από αισχρούς λογισμούς, βοώντας ως ο Δαυίδ προς τον Θεόν “καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ο Θεός …” έχοντας υπ’ όψιν τον Μακαρισμόν “Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία …”. γ) Βούλησις αγαθή. Διά της αγαθής βουλήσεως (θελήσεως) να σκεπτώμεθα και εκτελώμεν παν αγαθόν προς ωφέλειαν ημών αυτών και του πλησίον. Μη άφήνοντες τον νουν ημών να περιφέρηται εις μάταια και ψυχοβλαβή πράγματα».
Η φιλοθεΐα του ήταν συνδυασμένη πάντοτε με τη θεοτοκοφιλία του. Υπεραγαπούσε τη Θεοτόκο και ιδιαίτερα τη Γλυκοφιλούσα της μονής του και του «Άξιόν Εστι» του Πρωτάτου. Σε μία λιτανεία της θαυματουργής αυτής εικόνας, το 1930, που διήρκησε δέκα ώρες, και την όποια ακολούθησε, γράφει χαρακτηριστικά: «Εν τη Ιερά ταύτη Λιτανεία ο ευσεβής λιτανεύων, θεωρεί νοερώς την Ανωτέραν των Αγγελικών Ταγμάτων και Βασίλισσαν του κόσμου, αοράτως περί ιπταμένην και δορυφορουμένην υπ’ Αγγελικών παρατάξεων, περισκέπουσαν και ευλογούσαν τα λιτανεύοντα αυτήν πνευματικά της τέκνα, και τούτο γίνεται δήλον εκ των ακολουθησάντων εκάστοτε θαυμάτων Αυτής». Και καταλήγει: «Ας ελπίσωμεν λοιπόν, αγαπητοί, ότι η Κυρία Θεοτόκος η Φρουρός και Φυλάκισσα του Ιερού τούτου Τόπου, θέλει διαφυλάττει και περισκέπει εσαεί τον Κλήρον της, τον επί τόσους αιώνας περισκεπώμενον και περιφρουρούμενον υπό της χάριτος και Προστασίας Αυτής, “ήτις πολλάκις προφορικώς” υπεσχέθη την περιφρούρησιν και υπεράσπισιν του Ιερού τούτου Κλήρου Αυτής από ορατούς και αοράτους εχθρούς μέχρι της συντέλειας του αιώνος. Αμήν».
Σ’ ένα υμνογράφημά του δέεται:
«Δέξαι μου την δέησιν Μαριάμ,
και τους δακρυρρόους στεναγμούς μου, Μήτερ αγνή,
και εκ των παγίδων εχθρού με σώσον Κόρη,
εν σοι γαρ την ελπίδα τίθημι Δέσποινα».
Πηγές–Βιβλιογραφία:
Μοναχολόγιον Ιεράς Μονής Φιλοθέου. Σάββα Φιλοθεΐτου μοναχού, Πανηγυρικοί τελεταί του Ιερού Ναού του Πρωτάτου εν Καρυαίς του Αγίου Όρους, Άγιον Όρος 1936. Σάββα Φιλοθεΐτου μοναχού, Ευαγγελικός κήπος, Βόλος 1949.
Πηγή: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Μέγα Γεροντικό εναρέτων αγιορειτών του εικοστού αιώνος Τόμος Β΄ – 1956-1983, σελ. 833-834, Εκδόσεις Μυγδονία, Α΄ Έκδοσις, Σεπτέμβριος 2011.
