Άκου… στους δρόμους της φωτιάς που περπατάς, κάποια στιγμή, θα φτάσεις στην Ιθάκη…Να θυμάσαι ότι δεν είναι το τέλος εκεί…εκεί αρχίζουν όλα ουσιαστικά…από εκεί και πέρα θα μπορέσεις να καταλάβεις πως να ζεις… Να έχεις, όμως, μαζί σου όμορφους ήχους που να σου θυμίζουν το αύριο… περπάτα… μη σταματάς… περπάτα…
Δεν είσαι μόνος. Ποτέ δεν ήσουν. Από τα πρώτα βήματά σου. Μην αγνοείς το νόημα της δικής σου αποστολής επάνω στη γη, ακόμη κι αν δεν γνωρίζεις ποια είναι ακριβώς. Θα το καταλάβεις όταν φτάσεις στην Ιθάκη σου. Δική σου είναι, αν την θέλεις. Το θέμα είναι αν είσαι πραγματικός Έλληνας και κρατάς την «ασπίδα» και το «δόρυ» σου μέσα στη μάχη και αγωνίζεσαι με όποιο κόστος ή τα πετάς και τρέχεις να κρυφτείς ως δειλός. Θα γονατίσεις από το βάρος της «ασπίδας» σου κάποιες φορές, αλλά αυτή είναι κίνηση επίθεσης από μέρους σου και όχι μία πτώση. Γιατί με αυτήν την κίνηση που σου επέβαλε το βάρος της, σε ώθησε να πατήσεις πιο σταθερά στη γη και να δώσεις εσύ τη δική σου ώθηση και να σηκωθείς πιο ανανεωμένος και πιο δυνατός και να ξεπεράσεις τις στρατιές μπροστά σου. Και σε αυτό το σημείο βιώνεις ένα μεγαλείο. Ποιο είναι αυτό; Εσύ προσπαθείς να επιδείξεις το θάρρος με την πρόθεσή σου και ο Θεός σου δίνει τη δύναμη και σηκώνεσαι και συνεχίζεις. Αυτό μόνο οι γενναίοι έχουν το προνόμιο να το ζήσουν. Οι δειλοί χάνουν και αυτά που τους έχουν απομείνει. Και είναι κρίμα.
Διάλεξε λοιπόν. Είσαι δειλός; Αντέχεις να είσαι δειλός; Όχι; Τότε σήκω και περπάτα… μόνο τότε θα νικήσεις… και η νίκη είναι τόσο γλυκιά και αιώνια… περπάτα εαυτέ μου… περπάτα…
Χαράλαμπος Τ.
