Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς.Άρατε τον ζυγόν μου εφ’ υμάς και μάθετε απ’ εμού, ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία, και ευρήσεται ανάπαυσιν ταις ψυχαίς υμών.Ο ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρόν εστίν.
(Μτ 11′, 28-30)
Είναι πολύ δύσκολο να εφαρμόσουμε το »άρατε τόν σταυρόν ημών και ακολουθείτε με». Όταν αποφασίσουμε να ακολουθήσουμε τον Χριστό, καθημερινά η ζωή μας γίνεται μέρα παθημάτων, δακρύων και πόνων. Η ψυχή αφημένη μέσα στη θεϊκή πρόνοια, μέσα στην άπειρη αγάπη του Θεού, σηκώνει το σταυρό της δοξάζοντας τον Θεό που την αξιώνει να υποφέρει γι’ Αυτόν. Ο πόνος γίνεται γλυκύς γιατί τον γλυκαίνει η αγάπη Του. Ξέρει ότι πριν από τον σταυρό προηγείται η Γεσθημανή, γιατί εκεί πρέπει να οδηγηθούμε. Η προσευχή μας, δεν πρέπει να είναι ατομική, αλλά για ολόκληρο τον κόσμο. Αυτό που θα μας οδηγήσει σ’ αυτήν την προσευχή της Γεσθημανή, είναι να αγαπήσουμε τον πλησίον μας όπως τον εαυτό μας και να ζούμε σύμφωνα με τις εντολές του Χριστού.
Μέσα στους βίους των Αγίων μας βλέπουμε ότι κανείς δεν πήρε την χάρη χωρίς να έχει πρώτα σηκώσει έναν σταυρό. Τον σταυρό του πόνου, της ασθένειας, του μαρτυρίου.
ΠΗΓΗ:(Η ΑΓΙΑ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΜΑΤΡΩΝΑ Η ΑΟΜΑΤΗ, ο όγδοος στύλος της Ρωσίας – Ιερά Καλύβη Αγίου Χαραλάμπους, Νέα Σκήτη, Άγιον Όρος – Γ.Ιλαρίων μοναχός)
