Η πρώτη μου επίσκεψη στο Άγιον Όρος έγινε πριν από 12 χρόνια, τον Αύγουστο του 1981. Στις προηγούμενες επισκέψεις μου παρακολούθησα αρκετές κατανυκτικές ακολουθίες και αγρυπνίες, γνώρισα τους αγιορείτες μοναχούς κάθε ηλικίας σχεδόν όλους, κουβέντιασα και συζήτησα μαζί τους πολλά θέματα με μεγάλη ωφέλειά μου, επισκέφθηκα όλες τις μονές και τα κελιά και οδοιπόρησα στην έρημο του Αγίου Όρους.
Για τον επισκέπτη του Αγίου Όρους, η οδοιπορία στην έρημο, δηλαδή Κατουνάκια, Καρούλια, Καυσοκαλύβια, Κερασιά, Άγιος Πέτρος, και Άγιος Βασίλειος, Ακράθως, είναι η κορύφωση. Ζεις από κοντά τη σκληρή και γεμάτη στερήσεις ζωή των ασκητών μοναχών. Διερωτάσαι πως είναι δυνατόν αυτοί οι άνθρωποι, που πολλοί δεν έχουν πάει καν σχολείο, να κουβεντιάζουν μαζί σου για οποιοδήποτε ζήτημα σε απασχολεί και να σου δίνουν λύση, σαν να είναι διπλωματούχοι ψυχαναλυτές και κοινωνιολόγοι.
Την σημερινή εποχή στο Άγιον Όρος μονάζουν πολλοί μοναχοί που έχουν τελειώσει Πανεπιστήμια. Αυτό είναι καλό. Όμως την ιστορία του Αγίου Όρους την έχουν γράψει άνθρωποι αγράμματοι, που όταν πήγαν στο Άγιον Όρος δεν ήξεραν να γράψουν το όνομά τους. Παράδειγμα σύγχρονο μεταξύ άλλων αποτελεί ο Γέρων Ιωσήφ. Άνθρωπος αγράμματος ήταν, αλλά αν διαβάσεις το βιβλίο που εξέδωσε η η Μονή Φιλοθέου «Έκφρασις Μοναχικής Εμπειρίας», που περιέχει τις απαντήσεις του Γέροντα σε επιστολές και ερωτήματα λαϊκών και μοναχών που ζητούσαν τη συμβουλή του διαπιστώνεις ότι έχεις να κάνεις με ένα μεγάλης μόρφωσης Θεολόγο και Κοινωνιολόγο. Κι όμως τα γραμματά του ήταν εντελώς ανορθόγραφα. Αν σε συναρπάζει η ανάγνωση των επιστολών του, φαντάσου να τον ακούς να σου μιλάει. Αυτό δείχνει ότι για να ακολουθήσεις το δρόμο του Θεού δεν χρειάζονται ταμπέλες. Περιπλανήθηκα ημέρες και ώρες ατελείωτες στα άγια χώματα του Περιβολιού της Παναγίας, βίωσα τη συγκλονιστική αγιορείτικη φύση, και έζησα ανεπανάληπτες στιγμές.
ΠΗΓΗ
