Το να απελπίζεται κανείς είναι χειρότερο από το να αμαρτάνει. Δεν είναι τόσο φοβερό το να πέσει κανείς όσο το να παραμένει στην πτώση. Ούτε είναι συμφορά το να τραυματιστεί, όσο το να είναι τραυματισμένος και να μην θέλει να θεραπευτεί. Δεν καταστρέφει τόσο η αμαρτία, όσο η απελπισία που την ακολουθεί. Διότι εκείνος που έσφαλε αν είναι νηφάλιος και προσεκτικός, μετανοεί γρήγορα και διορθώνει το κακό που έγινε. Εκείνος όμως που απογοητεύτηκε και δεν μετανοεί, γι αυτόν και μόνο τον λόγο αποκλείει την διόρθωση του. Έτσι γκρεμίζεται στην άβυσσο της κακίας του. Γι αυτό δεν πρέπει να απελπιζόμαστε αλλά να αναθέτουμε όλες μας τις φροντίδες στον Θεό και Εκείνος θα προνοεί.
Τη συμπεριφορά που θέλεις για τον εαυτό σου, να δείχνεις κι εσύ στους άλλους. Σκόρπιζε γύρω σου την καλοσύνη που θέλεις να σου δείχνουν οι γύρω σου. Στην χαρά σου πρόσθεσε την χαρά τους. Στην λύπη σου την λύπη τους. Ελάφρυνε τον πόνο τους με την συμπάθειά σου. Στην αρρώστια τους ή στην μοναξιά τους χάρισε αδελφικά την συντροφιά σου.Έτσι όταν αυτό που θέλεις για τον εαυτό σου το κάνεις μέτρο δικής σου προσφοράς στους γύρω σου, θα αισθάνονται την ζεστασιά της αγάπης σου και θα ανακουφίζονται. Μα την μεγαλύτερη αμοιβή μιας τέτοιας συμπεριφοράς θα την νιώσουμε όταν ελευθερωμένη η ψυχή μας από το καβούκι του ατομισμού, θα πλημμυρίζει από χαρά και ευφροσύνη. Η καρδιά μας θα αισθάνεται αγαλλίαση, που χαρίζει η προσπάθεια και ο αγώνας μας να μοιάσουμε στον Θεό Πατέρα, που είναι γεμάτος αγάπη και ευσπλαχνία για όλους τους ανθρώπους. Για να συγχωρέσεις θέλει δύναμη… για να αγαπάς θέλει καρδιά…
(π.Νεκτάριος – Άγιος Βλάσιος Στυλίδας)
