– Γέροντα, είναι δυνατόν κανείς συνειδητά νά κρύβη μιά πτώση του άπό τόν πνευματικό του;
– Ναί, άλλά, καί άν ξέρη ό πνευματικός τήν πτώση τον ή κάτι καταλαβαίνη, δέν συμφέρει, ούτε θά τόν ώφελήση, νά του τό πή. Πολλές φορές βλέπω στόν αγώνα του άλλου κάτι, καταλαβαίνω ή ξέρω τί έχει κάνει, όμως άπό σεβασμό δέν του λέω τίποτε, άν δέν μού τό πή ό ίδιος. Τό θεωρώ εκβιασμό, ατιμία, νά του τό πώ, τήν στιγμή πού εκείνος δέν θέλει μόνος του νά τό φανέρωση. Είναι λεπτό τό θέμα, γιατί θά τόν ρεζιλέψης. Πώς νά βιάσης τόν άλλον; Υπάρχει ελευθερία. Έκτος άν δώ ότι κινδυνεύει καί δέν πρόκειται νά βοηθηθή άπό άλλου ή ότι έχει άγνοια καί θά σπάση τά μούτρα του, θά καταστραφή. τότε θά κοιτάξω μέ τρόπο νά του πώ κάτι.Είναι καλύτερα νά δίνης στόν άλλον νά καταλαβαίνη που φταίει, εφόσον τό ζητήση, καί νά χτυπά μόνος τον τόν παλαιό του άνθρωπο, γιατί έτσι πονά λιγώτερο. Βλέπεις, κι ένα παιδάκι, όταν πέση μόνο του καί χτυπήση. κλαίει λιγώτερο άπ’ ό, τι κλαίει, αν πέση, γιατί τό έσπρωξε ένα άλλο παιδί. Γιά νά πή κανείς στόν άλλον νά κάνη κάτι, πρέπει αυτός πού θά τό άκούση νά είναι ταπεινός καί αυτός πού θά τό πή νά είναι δέκα φορές πιο ταπεινός καί νά προσπαθή νά τό έφαρμόζη αυτό πού θά πή. θά κάνω ενάμισι έγώ, γιά νά πώ στόν άλλον νά κάνη ένα. καί πάλι θά σκεφθώ άν τό πώ. Βέβαια, ό έλεγχος γίνεται πάντοτε σε άνθρωπο που είναι δικός σου ή γνωστός. Ό πνευματικός θά δή τί δικαιώματα του έδωσε ό άλλος καί τί ευθύνη έχει γι’ αύτον καί ανάλογα θά φερθή. Όταν έχη αναλάβει τήν ευθύνη τής ψυχής, τότε επιβάλλεται ό έλεγχος, φυσικά μέ διάκριση. Δέν βοηθάει όμως νά κάνης στόν άλλον τόν δάσκαλο καί νά τόν έλέγχης γιά τις συνήθειες του, άν εκείνος δέν σου δώση τό δικαίωμα. Είναι σαν νά μπή
κάποιος στο κελλί μου και νά μου άλλάξη τά πράγματα, νά μου βάλη τό κανδήλι εδώ, τό κρεββάτι εκεί, νά κρέμαση τό κομποσχοίνι άλλου, χωρίς νά μέ ρωτήση.
