Κάποτε μια χριστιανή πήγε να εξομολογηθεί σε ένα παρεκκλήσι. Μετά την εξομολόγηση, ενώ παρέμειναν οι δικοί της, για να πάρουν σειρά να εξομολογηθούν, εκείνη κατέβηκε στον κεντρικό Ναό, και μπήκε μέσα, για να προσκυνήσει. Ο Ναος ήταν άδειος. Άναψε ένα κεράκι και άρχισε να προσκυνάει τις εικόνες. Μπαίνοντας μέσα όμως, είδε για μια στιγμή την Ωραία Πύλη ανοιχτή και πάνω στην Αγία Τράπεζα να κάθεται ένας ωραίος, ξανθός νέος. Μόλις τον είδε, του έβαλε τις φωνές:
– Δεν ντρέπεσαι, του είπε, να κάθεσαι πάνω στην Αγία Τράπεζα;
Κατέβα κάτω γρήγορα, βγες έξω… Αλλά τέτοιοι είστε εσείς, οι σημερινοί νέοι, κακομαθημένοι, ασεβείς, χαραμοφάηδες, τεμπέληδες, μακρυμάλλιδες, αναρχικοί…
Και ποιός ξέρει, τι άλλα του είπε. Αλλά ο νέος την διέκοψε και με πολύ γλυκειά και ουράνια φωνή της είπε:
– Κι εσύ, γιατί δεν εξομολογήθηκες λίγο πρίν την «τάδε» αμαρτία, που έκανες;
Εκείνη τα έχασε, αποσβολώθηκε, έμεινε άφωνη από την αποκάλυψη αυτή του νέου.
– Κι εσύ, ποιός είσαι; Τον ρώτησε ψελλίζοντας και τρέμοντας.
– Εγώ είμαι Αυτός, που θα πάρεις άυριο, είπε και εξαφανίστηκε.
Υ.Γ.
«Εγώ είμαι Αυτός, που θα πάρεις αύριο…»
Όλοι μας βρισκόμαστε στην Εκκλησία, Τον υποδεχόμαστε στη Μεγάλη Είσοδο, ως «Βασιλέα των όλων«, δορυφορούμενον υπό των ουρανίων Αγγελικών Τάξεων. Και το σπουδαιότερο: Τον παίρνουμε «εις βρώσιν και εις πόσιν«. Εις άφεσιν αμαρτιών, και εις ζωήν την αιώνιον…
