Άγιος Παΐσιος: Το εργόχειρο που δεν τελειώνει ποτέ.

– Γέροντα, τί είναι τό χαροποιό πένθος;
– Είναι ή χαρά πού προέρχεται άπό τήν λύπη γιά ένα σφάλμα μας. Στο χαροποιό πένθος υπάρχει  και  πόνος  καί  χαρά,   γι’  αυτό  λέγεται  και  χαρμολύπη.  Λυπάται  ό  άνθρωπος  άπό φιλότιμο  πού  λύπησε  τόν  Χριστό,   χαίρεται  όμως,   γιατί  νιώθει  θεία  παρηγοριά.  Ό αμαρτωλός,   όταν  μετανοήση  ειλικρινά,   συγχωρείται  άπό  τόν  Θεό,   αισθάνεται  μέσα  του θεία παρηγοριά καί μπορεί νά φθάση σέ πνευματική αγαλλίαση.
– Γέροντα, ό άνθρωπος πού αγωνίζεται μπορεί σέ όλη του τήν ζωή νά ζή τήν μετάνοια;
– Ναι, άν αγωνίζεται σωστά, δέν βλέπει τήν πρόοδο του, άλλά μόνον τις πτώσεις του καί ζή σέ συνεχή μετάνοια. Δέν ξέρει ότι στήν αρχή πάλευε μέ ένα δαιμόνιο καί ύστερα μπορεί νά  παλεύη  μέ  ένα  τάγμα.  Γιατί,   όσο  περισσότερη  δύναμη  καταβάλλει  κανείς,   γιά  νά ξερριζώση ένα πάθος καί νά απόκτηση μιά αρετή, τόσο περισσότεροι εχθροί μαζεύονται καί τραβάνε  καί  αυτοί  άπό  κάτω  τις ρίζες.  Τότε,   ένώ  δέν  βλέπει  πρόοδο,   ωστόσο  προοδεύει θετικά. Καί μπορεί, μέχρι νά πεθάνη, νά ζή σ’ αυτήν τήν κατάσταση, νά μή βλέπη πρόοδο, νά  νομίζη  ότι  δέν  προχωρεί,   επειδή  έχει  πτώσεις,   άλλά  στήν  πραγματικότητα  υπάρχει πρόοδος,   γιατί  συνεχώς  αυξάνει  τόν  αγώνα  του  καί  παλεύει  όλο  καί  μέ  περισσότερα ταγκαλάκια.
Ή  μετάνοια  γιά  τόν  αγωνιζόμενο  είναι  ένα  εργόχειρο  πού  δέν  τελειώνει  ποτέ.  Τούς πεθαμένους  τούς  κλαίνε,   τους  θάβουν,   τούς  ξεχνούν…  Τις αμαρτίες  μας  θά  τις κλαίμε συνέχεια,   μέχρι  νά  πεθάνουμε,   άλλά  μέ  διάκριση  καί  μέ  ελπίδα  στον  Χριστό  πού σταυρώθηκε, γιά νά μας άναστήση πνευματικά.