Είναι αλήθεια πως αγαπώ από μικρός τη μελέτη και τη γραφή. Χιλιάδες σελίδες έχω γράψει και έχω δημοσιεύσει κατά καιρούς. Επί μία περίπου πενταετία η εφημερίδα αυτή φιλοξενεί άρθρα μου.
Είναι γεγονός πως ποτέ δεν παρενέβη στα κείμενά μου. Γι’ αυτό την ευχαριστώ, κι αυτό την τιμά. Είναι μεράκι το γράψιμο. Μέρες σκέφτομαι το θέμα, κι ένα βράδυ κάθομαι και το γράφω. Δεν είναι πάντοτε από τη φθηνή και παρερχόμενη επικαιρότητα.Είναι μία άλλη ματιά, κάπως μακριά από τον θόρυβο των γεγονότων, στην ωραιότητα της ιερής ησυχίας, όπου ο νους μπορεί να ’ναι πιο καθαρός.
Το γράψιμο είναι καημός και πόνος. Είναι μία δημιουργία. Ένας πνευματικός τοκετός. Οπωσδήποτε, έχει υποκειμενικά στοιχεία. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι είναι αλάνθαστος. Γενικά, προσπαθώ να αποφεύγω τις προβλέψεις.
Ορισμένοι μου λέγουν ότι τελευταία είμαι αυστηρός στις κρίσεις μου. Μπορεί. Αναδημοσιεύονται τα άρθρα, συζητώνται, μου γράφουν σχετικά, και λοιπά.
Θα απορείτε γιατί τα γράφω όλα αυτά. Θα νομίζετε ότι πρόκειται για τον επίλογο μιας καλής συνεργασίας. Όχι, δεν πρόκειται για κάτι τέτοιο. Όσο μου επιτρέπεται, θα γράφω.
Όταν γράφει κανείς, καταθέτει τη γνώμη του, την εντύπωσή του, την κρίση του. Μπορεί να είναι λιγότερο ή περισσότερο ορθή ή λαθεμένη.
Υπογράφοντας το κείμενό του με το όνομά του, φέρει την ευθύνη των γραφομένων του. Καλείται να είναι έτοιμος σε τυχόν αντιρρήσεις ή ενστάσεις. Γράφοντας κανείς, δηλαδή, εκτίθεται, έχει ένα κόστος, μία μικρή ή μεγάλη αγωνία. Θα μπορούσε να σιωπά, να ησυχάζει, να αναπαύεται, ή μόνο να επαινεί, να κολακεύει και να ψευτοπαρηγορεί.
Καλώς ή κακώς, λοιπόν, από ετών γράφω, και δε θα μπορούσα ασφαλώς εγώ να κρίνω αυτή την προσφορά μου, τη μικρή και ταπεινή.
Δεν φοβάμαι την κριτική, όταν μάλιστα είναι επώνυμη και καλόπιστη, και στο μέτρο του δυνατού απαντώ. Αποφεύγω να απαντώ σε ανώνυμα κείμενα. Πιστεύω ότι, γράφοντας κανείς, θα πρέπει να έχει το θάρρος της γνώμης του και να μη φοβάται να υπογράφει με το όνομά του τα κείμενά του.Ανώνυμα, ψευδεπίγραφα και με ψευδώνυμα κείμενα κρύβουν σίγουρα δόλο.
Τα παραπάνω τα γράφω εξ αφορμής πρόσφατης συνεντεύξεώς μου στο διαδίκτυο (σ.σ. συνέντευξη στη Romfea.gr), την οποία, πληροφορούμαι, ανέγνωσαν χιλιάδες αρκετές. Απάντησα με κάθε ειλικρίνεια στις ερωτήσεις που μου έθεσε ο δημοσιογράφος.
Δεν γνωρίζω πόσο καλά απάντησα, αλλά πάντως κατέθεσα αυτό που σκέφτομαι και που κανείς δεν μπορεί να μου απαγορεύσει, δίχως φόβο και πάθος. Αν κάποιες αλήθειες ήταν πικρές, δεν φταίω εγώ. Φαίνεται, πάντως, από την ενόχληση και τα σχόλια, πως δεν ήταν εξωπραγματικές.
Φυσικά, κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να συμφωνεί με όλα όσα διαβάζει, αλλά, παρακαλώ, επιτρέπεται ένας εξ αυτών να ζητά να συνταχθεί ανώνυμο κείμενο κατά του γράφοντος; Αδυνατεί, φαίνεται, να απαντήσει και προστρέχει σε τέτοιες άνανδρες “απαντήσεις”.
Λυπάμαι για το πρόσωπο αυτό. Σκεφθείτε μάλιστα να είναι κάποιο υπεύθυνο και να έχει διοικητική θέση. Με τον τρόπο του επιβεβαιώνει την έλλειψη ενότητος. Μάλιστα, μας έκανε και τον φίλο. Σκέψου τι θα μας έκαναν οι εχθροί.
Ας θεωρηθεί μία παρένθεση το αρκετά λυπηρό αυτό γεγονός. Λυπάμαι, όχι για εμένα, αλλά για εκείνον. Είπαμε όμως: όταν κανείς γράφει, εκτίθεται, και πρέπει να τα περιμένει όλα. Εμείς, με τη βοήθεια του Θεού, θα συνεχίσουμε να γράφουμε σαν μια ανάγκη της ψυχής μας. Όχι ότι δεν μπορούμε να ζούμε και δίχως να γράφουμε.
Καταθέτοντας την αλήθεια, έστω υποκειμενική, δίχως όμως υστεροβουλία και ιδιοτέλεια. Θα λέμε, κατά το ευαγγέλιο, “ναι” και θα εννοούμε “ναι”…
Να με συγχωρείτε για την έκτακτη γραφή αυτή της ψυχής μου. Την αισθάνθηκα αναγκαία και αυθόρμητη. Τα αισθήματά μου δεν μπορώ να τα κρύβω.
Μπορεί να ’ναι μία αδυναμία μου, η σφοδρή επιθυμία μου για την υπεράσπιση του ανυπόκριτου, του αληθινού και του δίκαιου.
Το θέμα τελειώνει εδώ και ευθαρσώς θέτω την υπογραφή μου και τώρα με εγκάρδιους χαιρετισμούς, θερμούς και ειλικρινείς. Ο Θεός να μας συγχωρέσει όλους.
(Πηγή: Εφημερίδα Μακεδονία )
