Δεν ξέρω τί να πρωτοπώ και τί να πρωτογράψω
πρέπει όμως να χαίρομαι δεν πρέπει άλλο να κλάψω
όλη η ζωή μια άσκηση στο ράσο τυλιγμένη
έτσι είν΄ οι ανθρώποι του Θεού οι απ΄ Αυτόν σταλμένοι
νηστεία, κακοπάθεια, κόπωση, αγρυπνία,
ουράνια χαρίσματα για την Ορθοδοξία.
Ο Γέροντας ορκίστηκε σ΄ εκείνα υπηρέτης
και δούλος σ’ ότι πρόσταζε ο πάντων νομοθέτης.
Ταπείνωση τον κόσμιζε, αγάπη, καλωσύνη
που ξέρει πάντα ο Θεός γιατί και πού τα δίνει
όμως στα τελευταία του πίκρα μεγάλη θάρθει
μα υπομένει ο Γέροντας γιατί αυτό είχε μάθει.
Και λέει είναι πειρασμός και αυτός και θα περάσει
αυτός που κάνει υπομονή είναι που δε θα χάσει
Μ’ ανδρεία όλη τη Μονή εκείνος τη στηρίζει
Γιατί γνωρίζει πιο καλά τί στη ζωή αξίζει
Έρχεται και ο θάνατος όμως δεν τον φοβάται
Χαμογελάει φεύγοντας κι είναι σαν να κοιμάται
Σαράντα μέρες σήμερα στον ουρανό βγαλμένος
φαίνεται απ’ το χαμόγελο πως είναι ευτυχισμένος
εύχομαι τώρα στον Χριστό που πάει, να ζητήσει
να κάνει έλεος για μας και να μας συγχωρήσει.
Νεκταρία Σταυρακάκη
γράφτηκε στις 7 Αυγούστου 2009, 40 μέρες μετά την κοίμηση του μακαρίου Γέροντα Ιωσήφ Βατοπαιδινού
(»Γέροντες της εποχής μας»)
